Γιατί έχουμε πόλεμο, κύριοι…

Είναι το τέλος μιας εποχής.

Είναι η βίαιη καθημερινότητα που αγγίζει κάθε έναν και κάθε μία απο εμάς, άνεργους και εργαζόμενες, ντόπιους και μετανάστριες, μαθήτριες και φοιτητές. Είναι οι ουρές έξω από τα ταμεία ανεργίας και ο πάκος με τους απλήρωτους λογαριασμούς. Είναι ο φόβος κ η ανασφάλεια, τα σώματα των αστέγων στην είσοδο της πολυκατοικίας μας και ο εκθετικά αυξανόμενος αριθμός των χτυπημένων από την κρίση αυτόχειρων. Είναι αυτό που λίγα χρόνια πριν φάνταζε σαν ένα εφιαλτικό και απίθανο σενάριο. Είναι ο θάνατος της επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης και της γενικευμένης ευημερίας.

Είναι ο θάνατος του αμερικανικού ονείρου.

~ο~

Είναι όμως και οι νέοι αγώνες που γεννήθηκαν.

Είναι τα κινήματα των πλατειών και οι συνελεύσεις γειτονιών, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια και οι αυτοδιαχειριζόμενοι εργασιακοί χώροι. Είναι οι αγώνες ενάντια στα ΧΥΤΑ της Κερατέας και τα μεταλλεία στη Χαλκιδική, η απεργία στη χαλυβουργική και ο αγώνας των 300 μεταναστών. Είναι τα σαμποτάζ, οι επιθέσεις σε κυβερνητικές ιστοσελίδες, οι πορείες, οι συγκρούσεις και οι άγριες απεργίες.

Κομμάτι αυτών των αγώνων, είναι και οι καταλήψεις, που στεγάζουν πυρήνες άρνησης και δημιουργίας. Συλλογικά και αυτοοργανωμένα, με οριζόντιες και αδιαμεσολάβητες δομές, γύρω από τις καταλήψεις ο κόσμος οργανώνει τις αντιστάσεις του και παράλληλα προτάσει ένα άλλο μοντέλο ζωής στεγάζοντας τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.

Αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω, οι μηχανισμοί εξουσίας εντείνουν την αντεπίθεση τους.

Οι επιθέσεις σε στέκια, κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου ενάντια σε μετανάστες, αριστερούς, ομοφυλόφιλους, αντιεξουσιαστές. Οι εκατοντάδες συλλήψεις και προσαγωγές αγωνιστών. Η άγρια καταστολή στις πορείες, οι νέοι εξοπλισμοί, οι αύρες νερού, οι νέες αστυνομικές μονάδες.

Αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας είναι και η χολυγουντιανού τύπου εκκένωση της κατάληψης Δέλτα, τα ξημερώματα της 12 Σεπτέμβρη. Λίγες μόλις μέρες μετά, πληροφορούμαστε πως επίκειται αντίστοιχα και η εκκένωση της κατάηψης Φάμπρικα Υφανέτ, ενώ στις 1 Οκτώβρη η αστυνομία εισβάλει και στον αυτόνομο κατειλημμένο χώρο στην οδό Αφροδίτης 8 στην Βέροια, συλλαμβάνοντας 8 άτομα.

~ο~

Γιατί έχουμε πόλεμο, κύριοι.

Και μας χτυπά την πόρτα. Αλλά δεν είναι ένας “πόλεμος των άκρων”, ένας πόλεμος συμμορίτικος, μεταξύ μερικών εκατοντάδων αντιεξουσιαστών και αριστερών από τη μια και των μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής απ’ την άλλη, όπως παλεύουν να τον παρουσιάσουν. Είναι ο καθημερινός πόλεμος ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, που παίρνει πλέον την πιο σκληρή του μορφή. Απ’ τη μια τα αφεντικά των ζωών μας, οι σιωπηλοί υποστηρικτές τους, τα ένστολα τσιράκια τους και ολάκερος ο ακροδεξιός συρφετός. Και απ’ την άλλητα αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, που παλεύουν για ένα μέλλον πιο ελεύθερο και ανθρώπινο.

~ο~

Όμως, αυτοί οι αγώνες είναι καταδικασμένοι να ηττηθούν αν δεν συναντηθούνε.

Γιατί εδώ και χρόνια, μας επιβάλλουν την λογική των ατομικών λύσεων, του “κοιτάω την πάρτη μου” και του “κάπως θα τη βολέψω”. Και αυτές οι αντιλήψεις δεν μπορούν παρά να μας οδηγούν σε μια de facto ήττα.

Γιατί οι ατομικές λύσεις του κάθε ενός και της κάθε μιας από εμάς είναι ανίσχυρες να αντιμετωπίσουν την συνολική κατακρεούργηση των ζωών μας.

Γιατί ο κάθε αποκομμένος αγώνας, έχει προκαθορισμένα όρια και δεν μπορεί παρά να προσφέρει εφήμερες νίκες.

Και γιατί η καταστροφή αυτού του γερασμένου κόσμου δεν θα είναι ποτέ εφικτή, αν δεν είναι καθολική – αν οι επιμέρους αρνήσεις όλων μας δεν συγκροτηθούν σε μια κοινή επίθεση.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Δέλτα (Θεσσαλονίκη)

Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη)

Αφροδίτης 8 (Βέροια)

και σε κάθε χώρο αντίστασης και αγώνα

που δέχεται την καταστολή

Αλληλεγγύη στον σύντροφο Gustavo E.Q Gonzales

και στους συλληφθέντες της Βέροιας

Άσθμα

https://asthma.squat.gr/

Διλήμματα

ΣΗΜΕΙΟ ΠΡΩΤΟ

~ συνειδητοποιώντας ότι η γλώσσα της εξουσίας είναι η μόνη γλώσσα που μάθαμε να μιλάμε ~

Μέσα στην έρημο της κανονικότητας, η εξουσία διαχειρίζεται κάθε πτυχή της ύπαρξής μας: το σώμα μας, τις λέξεις μας, τις επιθυμίες μας, τα βράδια μας, τις αλήθειες μας, τα συναισθήματά μας, τα πιστεύω μας, τις αρνήσεις μας. Κάθε σύνολο ερωτήσεων και απαντήσεων που καλούμαστε να διαχειριστούμε είναι μονοπάτια ενός λαβυρίνθου γεμάτου παγίδες. Κάθε μας επιλογή μάς οδηγεί, αργά ή γρήγορα, ξανά στο σημείο έναρξης, διαιωνίζοντας το υπάρχον αδιέξοδο.

ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

~ θρυμματίζοντας τη βιτρίνα της δημοκρατίας ~

Χιλιάδες διλήμματα παράγονται και καταναλώνονται μαζικά και παθητικά ως η κορύφωση της δημοκρατικότητας, εκεί που «όλοι έχουμε δικαίωμα να εκφραστούμε ελεύθερα και να συμμετέχουμε ενεργά». Μα η πολυχρωμία του lifestyle δεν είναι ελεύθερη έκφραση, ούτε τα ψηφοδέλτια ενεργή συμμετοχή. Είναι απλά μια καλοφτιαγμένη ψευδαίσθηση, που καλύπτει την παγερή μας καθημερινότητα.

ΣΗΜΕΙΟ ΤΡΙΤΟ 

~ χαρτογραφώντας μια νέα γλώσσα ~

Γιατί στο δρόμο προς την ελευθερία θα απορρίψουμε όλα όσα είχαμε δεδομένα, θα αρνηθούμε κάθε έτοιμη λύση, θα απομυθοποιήσουμε τα ινδάλματα, θα αμφισβητήσουμε τις αυθεντίες, δημιουργώντας συλλογικά τις δικές μας επιθυμίες, επανανοηματοδοτώντας τις έννοιες, πραγματώνοντας τις φαντασιώσεις μας, βαδίζοντας προς την ομορφιά του αγνώστου.

20.10.2011

Για τα γεγονότα δε θα μιλήσουμε: υπάρχουν καταγεγραμμένα σε άπειρα βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες, αναλύσεις και κριτικές, διάσπαρτες στο διαδίκτυο. Υπάρχουν και οι 500.000 πάνω κάτω, που τα έζησαν από πρώτο χέρι.

Άλλωστε, εμείς την ώρα εκείνη, τα παρακολουθούσαμε από τη μακρινή θεσσαλονίκη.

Επίσης, δε θα πάρουμε θέση για το μέγεθος της βίας που ασκήθηκε από μια μερίδα διαδηλωτών στις αλυσίδες των ΚΝΑΤ. Όπως πολύ καλά ξεκαθαρίζει το άρθρο της Κόντρα[1], “Μπορεί κανείς να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική ορθότητα των επιλογών του συγκεκριμένου κομματιού των διαδηλωτών, να κρίνει έτσι ή αλλιώς τη σκοπιμότητα κάθε ενέργειας, όμως αυτό αφορά μια συζήτηση μέσα στο κίνημα και με όρους κινήματος”. Αυτή η συζήτηση λοιπόν, καλό θα ήταν να γίνει πρωτίστως στις συνελεύσεις μας, δίχως βιασύνη και συναισθηματική φόρτιση, με σωστή ενημέρωση και ψυχραιμία. Και ακολούθως, το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων να βγει στη δημόσια σφαίρα.

Και για να τελειώνουμε με τα της εισαγωγής, να πούμε ότι δε “ξαφνιαστήκαμε” ούτε “σοκαριστήκαμε” από την στάση του ΚΚΕ. Και φυσικά, δε θα τη χαρακτηρίσουμε “αισχρή” και “προδοσία” ή “σφάλμα” και “απαράδεκτη”. Αυτά τα όμορφα και συναισθηματικά τα αφήνουμε για τις καταγγελίες μεταξύ των παρατάξεων.

***

Το ΚΚΕ, έκανε χθες μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Και πρέπει να την κρίνουμε ως τέτοια, γιατί φανερώνει μια πολύ συγκεκριμένη, παραδοσιακή (σε μουσειακό βαθμό) και επικίνδυνη λογική με την οποία κινείται στην παρούσα συγκυρία. Και αυτήν ακριβώς τη λογική είναι που πρέπει να αναζητήσουμε, γιατί πολύ απλά θα την βρούμε ξανά μπροστά μας, είτε σε επίπεδο λόγου είτε σε επίπεδο δρόμου. Και στις δυο περιπτώσεις, θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.

Οι περισσότερες κραυγές ενάντια στη γελοιότητα της 20/10, με το απίστευτο αναλυτικό τους βάθος, μας εξηγούν πως “το ΚΚΕ συμμάχησε με την αστυνομία”.

Σώπα! Τρομερό!

…πρακτικά αυτό έγινε, όντως, αλλά να κάνουμε 2 παρατηρήσεις:

Πρώτον: η αστυνομία δεν είναι πολιτικός σχηματισμός, και δεν είναι αυτόνομη, να συμμαχεί δεξιά και αριστερά με τον οποιοδήποτε. Αν συμμάχησε με κάποιον το ΚΚΕ στην τελευταία απεργία, είναι ο εντολοδόχος της αστυνομίας, δηλαδή (μαντέψτε) η κυβέρνηση. Ή, για τους αντιεξουσιαστικότερους εξ ημών, το κράτος.

Δεύτερον και σημαντικότερον: ας πούμε ότι όντως η παραπάνω σκευωρία εξυφάνθη εν αγνοία μας και εν αγνοία της βάσης του κόμματος, σε ένα σκοτεινό υπόγειο κάτω από το φως μιας σκονισμένης λάμπας, μια βροχερή νύχτα του Οκτώβρη. Το μεγάλο ερώτημα είναι το γιατί. Τι διάολο έχει να κερδίσει το ΚΚΕ από μια τέτοια εξυπηρέτηση?

Υπάρχει μια θεωρία πως έτσι κερδίζει μια θεσούλα ακόμα στη συγκυβέρνηση (ή οικουμενική άραγε?) που διαφαίνεται κάπου στο βάθος. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για να θυμηθούμε και το “βρώμικο ’89”[2]. Καθόλου απίθανο σενάριο, απλά μπαίνει ελαφρώς σ΄ αυτήν τη συνομωσιολογική οπτική – την οποία να ξεκαθαρίσουμε ότι απεχθανόμαστε βαθύτατα – που απλά ψάχνει το δάσος ενώ χρειάζεται μονάχα ένα γαμημένο δέντρο για τη σόμπα.

Μια σαφώς ρεαλιστικότερη θεωρία σημειώνει πως εν μέσω μιας τέτοιας κοινωνικής αναταραχής, το ΚΚΕ προσπαθεί, με μια σειρά θεαματικών κινήσεων, να συσπειρώσει γύρω του τα συντηρητικότερα κομμάτια του κόσμου, προβάλοντας τον εαυτό του σαν εγγυητή μιας “ομαλής” και “ειρηνικής” διαδικασίας διαμαρτυρίας. Κι εκ των υστέρων, το καταφέρνει – με τη βολική στήριξη και τα συγχαρητήρια τόσο των ΜΜΕ, όσο και όλου του φάσματος των πολιτικών φορέων, από το ΛΑΟΣ έως το Σύριζα. Επειδή, όμως, η παραπάνω θεωρία έχει ισχύ κυρίως συγκυριακά, χωρίς να την αντικρούουμε και μέσα από μια διαχρονικότερη ανάλυση, τείνουμε στο να μην πιστεύουμε πως το ΚΚΕ κινείται μόνο βάσει ψηφοθηρίας και ότι είναι απλά ένα “πουλημένο αστικό κόμμα, πλήρως υποταγμένο στις επιταγές της εξουσίας και του κεφαλαίου” και τα λοιπά και τα λοιπά[3]. Ανεξάρτητα απ’ την ηγεσία, η βάση του ίσως και να οραματίζεται και να παλεύει στ’ αλήθεια για την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Απλά μέσα από τη ροή σκέψης και στρατηγικής του, παρόλο που δεν μπορούμε να το ταυτίσουμε με τις υπόλοιπες αστικές δυνάμεις, εξακολουθεί να είναι στα μάτια μας εχθρικό.

Πριν αρχίσουμε τα χολιγουντιανά σενάρια λοιπόν, ας κάνουμε μια επιστροφή στα απλά και βασικά.

(παρένθεση: υπάρχει και το (κατάπτυστο κατά τ’ άλλα) άρθρο του κυρίου Ν. Νικήσιανη.[4]

το οποίο ρίχνει όλη αυτή την καθαρά πολιτική αντιπαράθεση σε ένα επίπεδο απλά “πρακτικό”. Ότι το ΚΚΕ δε θέλει συγκρούσεις στο χώρο που αυτό υπάρχει και άρα απλώς “περιφρούρησε” το χώρο του. Η προσωπική μας απάντηση είναι πως ένα κόμμα με τη δική του εμπειρία, που ξέρει ποιές θα ήταν οι επιπτώσεις μιας τέτοιας επιλογής, θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει – όπως κάνει τόσα χρόνια άλλωστε – ένα εναλλακτικό σχέδιο απομόνωσης. Για να αντιστρέψουμε, λοιπόν, ένα δικό μας σύνθημα, όλα δεν είναι δρόμος. Η σειρά επιλογών δεν είναι θέλω να αράξω βουλή (γιατί?) άρα θέλω ησυχία τάξη και ασφάλεια αλλά θέλω ησυχία τάξη και ασφάλεια άρα θα αράξω βουλή για να την εξασφαλίσω. Απλά πράγματα.)

Τέλος παρένθεσης. Επιστροφή στα απλά και βασικά, που λέγαμε παραπάνω.

***

Να ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά λοιπόν: για το ΚΚΕ, το κόμμα ισούται με το κίνημα. (ΚΚΕ = κίνημα, με απλά λογάκια). Οτιδήποτε άλλο (συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά μα όχι περιοριστικά, αγανακτισμένοι, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, Σύριζα, Ανταρσύα, φοιτητικοί σύλλογοι, μικροαριστερές παρατάξεις, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, λοιπά σωματεία, αλλά και ανεξάρτητοι διαδηλωτές) δεν είναι κίνημα. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι “προβοκάτορες”, άλλοι “εξυπηρετούν την πολιτική της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας” και οι περισσότεροι είναι μια μάζα από απολλωλά πρόβατα, που έχουν χάσει το δρόμο τους και αργά ή γρήγορα, θα στεγαστούν κάτω από τη ζεστή αγκαλιά του κόμματος του λαού. Αλλά κίνημα μια φορά δεν είναι. Κίνημα είναι ένα και μοναδικό! Δεν είναι τυχαίο το πόσες φορές στον επίσημο λόγο του ΚΚΕ, είτε σε ανακοινώσεις είτε σε προεκλογικές διαφημιστικές καμπάνιες, αυτοαποκαλούνται “μοναδικοί[5].

Έχουμε, λοιπόν, ένα κόμμα που θεωρεί πως είναι η μοναδική επαναστατική δύναμη σ’ αυτόν τον τόπο. Πως κατέχει τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια. Πως μονάχα η δική του ανάλυση της πραγματικότητας είναι η σωστή, πως μονάχα το δικό του πλάνο για μια άλλη κοινωνία είναι εφικτό και πως (για να βάλουμε και μια τζούρα από τον παραμορφωμένο οικονομικό ντεντερμινισμό του Μαρξ που χρησιμοποιεί) η ιστορία νομοτελειακά θα οδηγήσει τελικά στη νίκη του κόμματος. Νομοτελειακά, αλλά που και που πρέπει να βάζουνε και ένα χεράκι μην παραστρατήσει.

Και τώρα τελευταία, παραστρατεί λίγο.

Γιατί ως σήμερα, το ΚΚΕ έπαιζε σε συνθήκες κανονικότητας. Σχηματικά μιλώντας: απ’ τη μια η καπιταλιστική πραγματικότητα, απ’ την άλλη το κόμμα του λαού – όσο υπάρχει ο ένας, τόσο συνεχίζει να υπάρχει και ο άλλος. Ψυχροπολεμικά απομεινάρια σα να λέμε. Κάπου ανάμεσα υπήρχαν και κάτι άλλα ξεσπάσματα από άλλο κόσμο εκτός γραμμής, που όμως δεν ήταν επικίνδυνα για το παραπάνω σχήμα και λίγη λάσπη αρκούσε για να φύγουν απ’ τη μέση[6]. Και τσούκου τσούκου, ψήφο ψήφο, απεργία απεργία, οι δυνάμεις του αυξάνονται και όταν επιτέλους ισχυροποιηθεί αρκετά (όταν ωριμάσουν οι συνθήκες ελληνιστί) θα μπορέσει να κάνει την πολυπόθητη επανάσταση του. Και τονίζουμε το “του”, γιατί αν δεν είναι δική του, αν δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο της, τότε για το ΚΚΕ, δεν είναι επανάσταση.

***

Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε και στο σήμερα.

Σήμερα, που η επανάσταση – ή μια γενικευμένη εξέγερση – έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και το ΚΚΕ είναι εκτός παιχνιδιού! Δεν το παίζαν στον Δεκέμβρη, δεν το παίζουν στις πλατείες, δεν το ‘παιξαν στα πρόσφατα φοιτητικά, δεν το παίζουν στα κανάλια… Και όπως κάθε άλλο κακομαθημένο παιδάκι, αντί να αλλάξει τη συμπεριφορά του μπας και του κάνει κανείς παρέα, προτιμάει να χαλάσει τα παιχνίδια των άλλων. Συμμαχώντας και με τη μαμά, εν ανάγκη.

Γιατί αν αύριο μεθαύριο (ή στις 20/10?) η μάζα του κόσμου καταφέρει και μπουκάρει στη βουλή, το ΚΚΕ θα είναι απ’ την απ’ έξω, και το ξέρει. Γιατί αν η κοινωνία αυτή αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο διαφορετικό, κανείς δε θα γυρίσει να ρωτήσει τη γνώμη τους. Και το ξέρουν. Γιατί μέχρι σήμερα, συνεχίζουν να στέκονται μακριά από όλα τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια, κριτικάροντας και λασπολογώντας, στήνοντας τη φάση τους μακριά και απομονωμένα, αγκαλιά με την πολιτική τους καθαρότητα. Και τώρα είναι πολύ αργά για να ξανασυνδεθούν – η απόσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν, είναι τεράστια. Και το ξέρουν.

Και ο μοναδικός δρόμος που ανοίγεται αυτή τη στιγμή στα παιδιά του Περισσού, είναι η επιστροφή στην ομαλότητα. Είναι η διατήρηση της τάξης, της νομιμότητας και της δημοκρατίας. Γιατί μονάχα μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του και να γίνει ξανά μια υπολογίσιμη δύναμη ανατροπής. Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και η επανάσταση να γίνει όπως πρέπει. Ή με τους δικούς του όρους δηλαδή, ή καθόλου.

***

[1] http://tinyurl.com/3o666dl ένα από τα πιο αξιοπρεπή κείμενα πολιτικής οργάνωσης.

[2] http://tinyurl.com/5ussw3h

[3] Μιλώντας φυσικά για την πολιτική στάση του ΚΚΕ σαν σύνολο, δηλαδή την σχέση μεταξύ της ρεφορμιστικής (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ηγεσίας και τις επιθυμίες της βάσης. Αν η κυρία Παπαρήγα και το επιτελείο της διαχειριζόντουσαν έναν στρατό από άβουλα ρομποτάκια, δίχως να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους η απειλή μιας ακόμη διάσπασης, τότε προφανώς και θα μιλούσαμε με άλλους όρους.

[4] http://tinyurl.com/3jwo2fg ένα κείμενο για φτύσιμο.

[5] http://tinyurl.com/6964mck γύρω στις 400.000 αποτελέσματα την τελευταία φορά που το αναζητήσαμε. Απίστευτο? Καθόλου…

[6] http://tinyurl.com/6bftfgj χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρώτη ανακοίνωση του ΚΚΕ για το πολυτεχνείο του ’73. (ναι, για την πολυσυζητημένη “Πανσπουδαστική νο. 8″ μιλάμε). Εδώ παραθέτουμε το αυθεντικό έγγραφο, για τα της ιστορίας μπορείτε να googlάρετε και μόνοι σας, μην τα περιμένετε όλα στο πιάτο. )

<download pdf>

 

Κείμενο για μαθητικές παρελάσεις

…το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε σε σχολεία της κεντρικής θεσσαλονίκης,  στις 25/10/2011

 

 Για μια ακόμη χρόνια είμαστε στα πρόθυρα της φιέστας των μαθητικών παρελάσεων ενόψει της 28ης Οκτώβρη.

Τι σημαίνει όμως πραγματικά η παρέλαση;

Ιστορικά, η καθιέρωση του θεσμού των παρελάσεων συνδέθηκε με την άνοδο του φασισμού και του ολοκληρωτισμού σε όλη  την Ευρώπη κατά τις πρώτες δεκαετίες του  20ου αιώνα. Να σημειωθεί πως η ελλάδα είναι η μόνη χώρα πανευρωπαϊκά που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να τηρεί την παράδοση των μαθητικών παρελάσεων ενώπιον πολιτικών, στρατιωτικών, εκκλησιαστικών και άλλων αρχών και επιπλέον έχει καταδικαστεί από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικότητας της συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σ΄ αυτές.

Ο θεσμός των μαθητικών παρελάσεων δεν είναι μόνο φασιστικός και αναχρονιστικός, αλλά και άκρως επικίνδυνος. Μπορεί σε πολλές περιστάσεις, οι παρελάσεις να αποτελούν ένα διάλειμμα από τις σχολικές ώρες και τα μαθήματα, αλλά συνεχίζουν να εξυπηρετούν το στόχο τους: να διοχετεύουν υποσυνείδητα ρατσιστικά, πατριωτικά και μιλιταριστικά στοιχεία στους μαθητές.

Στο όνομα της “εθνικής υπερηφάνειας” και του “ηρωισμού”, τροφοδοτούνται τα πιο ρατσιστικά και ξενοφοβικά ένστικτα από όλους τους “εμπλεκόμενους” στις εθνικές τελετές: μαθητές, καθηγητές και γονείς. Κάθε χρόνο, λίγο πριν και λίγο μετά από τις 2 αυτές ημέρες εθνικής έπαρσης (28η Οκτώβρη και 25η Μαρτίου), οι προαναφερόμενοι ξεχύνονται σε ατελείωτους διαπληκτισμούς εναντίον μαθητών διαφορετικής εθνικότητας για το αν κάποιος “μη έλληνας” μπορεί να κρατήσει τη σημαία κτλ.

Οι μαθητές αναγκάζονται να συμμετέχουν στο πιο ευδιάκριτο κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά όπου η στρατικοποίηση της νεολαίας ήταν βασικός σκοπός του καθεστώτος. Ο ρόλος λοιπόν των μαθητικών παρελάσεων είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν των στρατιωτικών, δηλαδή η επίδειξη ισχύος όπως επίσης και η ένδειξη νομιμοφροσύνης και υποταγής απέναντι στους “αρχηγούς”.. Στοίχιση, στρατιωτικός βηματισμός, ομοιόμορφη ένδυση, απαγόρευση παιδιών με αναπηρίες, οι ψηλοί μπροστά – οι κοντοί πίσω, οι καλοί γίνονται σημαιοφόροι – οι μέτριοι απλά ακόλουθοι. Το “στράτευμα” παρελαύνει δηλώνοντας άριστο πνεύμα πειθαρχίας και φρονήματος καθώς οι συμμετέχοντες στις μαθητικές παρελάσεις μετατρέπονται σε υποταγμένοι υπήκοοι που αποδίδουν τιμές στους “επισήμους”, στρέφοντας το κεφάλι προς το μέρος τους.

Είναι οι ίδιοι μαθητές που το προηγούμενο διάστημα συμμετείχαν σε εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις με συνελεύσεις και καταλήψεις έχοντας απέναντι καθηγητές και διευθυντές που τώρα καλούνται “να τους κάνουν περήφανους για το σχολείο τους”. Οι ίδιοι/ες που φώναζαν “να καεί η βουλή” για άλλη μια φορά καλούνται να τιμήσουν τον κάθε βουλευτή στην εξέδρα των επισήμων. Οι ίδιοι/ες που επέλεξαν τον δρόμο της αμφισβήτησης και της άρνησης, επιστρέφοντας στην κανονικότητα, αναγκάζονται, υπό το πρίσμα την εθνικής ενότητας, να παραβλέψουν τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους σε ένδειξη υποταγής και πειθαρχίας. Ιδιαίτερα στην συγκεκριμένη κοινωνική συγκυρία, οι παρελάσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στο συνολικό μηχανισμό που αναλαμβάνει να συσπειρώσει την “ελληνική” κοινωνία απέναντι στον “ξένο εχθρό”.

Αν θέλεις να τιμήσεις όσους αντιστάθηκαν στον φασισμό πες ΟΧΙ στις φασιστικές παρελάσεις.

Ο κοινωνικός κανιβαλισμός…

… ζει και βασιλεύει

Υπήρξαμε απόλυτα ακριβείς. Αποδοτικοί εργαζόμενοι. Ευτυχισμένοι καταναλωτές. Πιστοί χριστιανοί. Περήφανοι πατριώτες. Υπάκουοι μαθητές. Νομοταγείς πολίτες. Και βυθιστήκαμε μακάριοι σε μια επίπλαστη ευδαιμονία. Και τότε, ήρθε η κρίση. Σαν απρόσκλητος επισκέπτης, σα διαρρήκτης που μπαίνει από το παράθυρο… Διαχύθηκε σε κάθε στιγμή της πραγματικότητας μας, σε κάθε σχέση, σε κάθε πρωτοσέλιδο, σε κάθε καθημερινό μας άγχος. Σε κάθε μας κουβέντα. Και στη γλώσσα των αφεντικών, ηχεί πλέον σαν την Απόλυτη Δικαιολογία. Για να σε απολύσουν. Για να σου φάνε λίγο ακόμη απ’ το μισθό. Για να πληρώνεις στα νοσοκομεία. Για να αυξηθούν οι περιπολίες των πολισμάνων στους δρόμους. Και ναι λοιπόν, έφτασε η στιγμή που ο μύθος αυτής της ευδαιμονίας επιτέλους καταρρέει, δημιουργώντας μια μόνιμη κατάσταση φόβου, ανασφάλειας και κοινωνικής οργής.
Αφεντικά, κυβερνήσεις, δημοσιογράφοι και λοιποί παρατρεχάμενοι, προβλέποντας ότι αυτή η οργή θα ξεσπάσει πάνω τους, παίζουν ένα απ’ τα καλύτερα χαρτιά τους: το ρατσισμό. Το ρατσισμό, που δεν είναι μονάχα τα μαχαιρώματα των νεοναζί, μήτε οι εμετικές δηλώσεις του Καρατζαφέρη. Το ρατσισμό που είναι διάχυτος και κοινωνικός, και που διαρρηγνύει κάθε δεσμό αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεζομένων. Το ρατσισμό που έπαιρνε σάρκα και οστά κάθε φορά που επικροτούσαμε τα ντόπια αφεντικά όταν εκμεταλλεύονταν τους μετανάστες εργάτες. Κάθε φορά που αδιαφορούσαμε για τους φράχτες και τα ναρκοπέδια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αναρίθμητα νεκρά σώματα που σαπίζουν σε κάποια γωνιά των συνόρων. Κάθε φορά που σιωπούσαμε όταν τα μπουρδέλα γέμιζαν με τα θελκτικά και αγορασμένα από τα βαλκάνια γυναικεία σώματα. Κάθε φορά που παρασυρόμασταν από την προπαγάνδα των ΜΜΕ περί ξενόφερτης εγκληματικότητας.
Το παράδειγμα της γερμανίας του ’33 δεν είναι τόσο μακρινό όσο μας φαίνεται. Όταν στον κοινωνικό ιστό, αναμειγνύονται η οργή και ο φόβος με τόσες δεκαετίες ρατσιστικών συμπλεγμάτων δεν μπορεί παρά να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Στις 10 Μαΐου λοιπόν, ως μία άλλη έκφανση κοινωνικού κανιβαλισμού, δολοφονείται ένας 44χρονος. Το γεγονός ότι οι δράστες σε αυτή την περίπτωση ήταν μετανάστες, στάθηκε η αφορμή για ένα γενικευμένο ρατσιστικό πογκρόμ. Μέλη ακροδεξιών οργανώσεων σε συνεργασία με την αστυνομία και μερικές δεκάδες “αγανακτισμένων πολιτών” επέβαλαν για πάνω από μία εβδομάδα ένα καθεστώς τρόμου στο κέντρο της Αθήνας, στοχοποιώντας όποια και όποιον βρέθηκε στο δρόμο τους και έκανε το λάθος να μιλά σπαστά ελληνικά, να έχει μελαμψό δέρμα ή απλά να δηλώνει αντιφασίστας. Ένας νεκρός μετανάστης και δεκάδες τραυματίες στα νοσοκομεία, καθώς και επιθέσεις σε σπίτια, μαγαζιά μεταναστών αλλά και κοντινές καταλήψεις, είναι ο θλιβερός απολογισμός των ημερών αυτών.
Αναγνωρίζουμε πως η θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο αυτής της κοινωνίας, ντόπιο ή μετανάστη, και στεκόμαστε απέναντι σε όλο αυτό το κουβάρι περίτεχνης προπαγάνδας, πολιτικών παιχνιδιών και ωμής βίας. Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας, καμία φασιστική επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη.

Η οργή απέναντι στους καταπιεστές
ας είναι η σπίθα που θα γκρεμίσει τον γερασμένο τούτο κόσμο
Η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων
ας είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα γεννηθεί ένας νέος

 

Σημειώσεις Τοπίου Αστικής Ύπαρξης

Ο Αγώνας συνεχίζεται

“Δεν είναι μόνο το σήμερα… Δεν είναι μόνο το εδώ και το τώρα…
Είναι το πάντα και το παντού…
Ήρθε ο καιρός να βαδίσουμε σε νέα μονοπάτια.”

Καιρός να παλέψουμε για ζωή και όχι για επιβίωση
…γιατί η επίθεση που βιώνουμε είναι συνολική. Φτάσαμε να πληρώνουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μας προετοιμάζει για την ομαλή μας υποδούλωση σε μια ετεροκαθορισμένη κανονικότητα. Μας μειώνουν τους μισθούς, αυξάνοντας ταυτόχρονα το κόστος των βασικών μας αναγκών και παράλληλα ξοδεύουμε τη ζωή μας για να πλουτίζουν τα αφεντικά ,ενώ ο κατασταλτικός συρφετός έρχεται να ποινικοποιήσει κάθε μορφή αντίδρασης και αντίστασης, υπερασπίζοντας κράτος και κεφάλαιο. Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο κοινωνικός κανιβαλισμός ζει και βασιλεύει. Η αποξένωση και η αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις έχουν ισοπεδώσει κάθε αίσθημα συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων. Μας μάθανε να παρακαλάμε για μια «εξευγενισμένη» επιβίωση  και όχι να παλεύουμε για μια ζωή  ελεύθερη και ωραία.

Καιρός να ανασυνθέσουμε το συλλογικό όλον απέναντι στον γενικευμένο ατομισμό
…γιατί τα μηνύματα που μας κατακλύζουν υπόσχονται μια σχετική ευτυχία που πηγάζει μέσα απ’ τον μοναχικό δρόμο της αυτοανάδειξης – πατώντας επί πτωμάτων φυσικά. Με λίγα λόγια, είναι αυτό που μας λένε όλοι, απ’ την οικογένεια και το σχολείο μέχρι τον εργασιακό  περίγυρο: “κοίτα να βολευτείς εσύ, γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί”. O ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα της ζωής, μας απομονώνει και μας αποκτηνώνει. Είναι βολικό, για τη διατήρηση της κανονικότητας να βρίσκουμε τη μοναδική διέξοδο στην ατομική ευημερία. Τώρα  που η «γραφικότητα» επαληθεύεται ας γίνουμε και εμείς «γραφικοί» λέγοντας ότι η κουλτούρα των media, η κυρίαρχη τέχνη και οι διαφημίσεις  προάγουν τον ατομισμό . Όμως, στις κοινωνίες όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών τους είναι απρόσωπες, η δύναμη της συντροφικότητας τρομάζει γιατί το αίσθημα της ευτυχίας όταν είναι συλλογικό γίνεται ανατρεπτικό.

Καιρός να ξεχωρίσουμε τον εχθρό από τον αποδιοπομπαίο τράγο
…γιατί κάποιοι πρέπει να την πληρώσουν για όλα αυτά. Άλλοτε μας φταίνε οι μετανάστες, που έρχονται και μας “κλέβουν τις δουλειές”.  Άλλοτε φταίνε οι αγρότες που κλείνουν τους δρόμους και “δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας”. Άλλοτε φταίνε όλοι όσοι δεν πληρώνουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και “πρέπει να τα πληρώσουμε εμείς”. Άλλοτε φταίει το ΔΝΤ, αυτός ο σκιώδης μπαμπούλας που αιωρείται πάνω απ’ την “χρεοκοπημένη πλην τίμια ελλάδα”. Το δάχτυλο δείχνει στο σωστό σημείο σε ελάχιστες περιπτώσεις: φταίνε αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, όσοι μας αναγκάζουν να ξεπουλάμε τις ζωές μας για να ξεπληρώσουμε ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε. Μα και πάλι, το δάχτυλο δείχνει το δέντρο και όχι το δάσος. Δεν ευθύνεται μόνο ένας διεφθαρμένος πολιτικός ή ένας ασύδοτος επιχειρηματίας – αυτοί, όπως και ο καθένας που βρίσκεται σε θέση εξουσίας ολοκληρώνουν την ύπαρξη τους καταβροχθίζοντας κάθε φυσικό ή ανθρώπινο πόρο. Φταίμε και εμείς στη τελική που δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας  και τις εμπιστευόμαστε  στα χέρια κάποιων άλλων. Δεν έχουμε ανάγκη από πιο δίκαιους ή πιο αξιόπιστους κυβερνήτες πάνω από τα κεφάλια μας. Αντί λοιπόν να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, ας σταθούμε όλοι μαζί απέναντι στον πραγματικό εχθρό που βρίσκεται μόνος του απέναντι μας.

<download pdf>

dffw_0 dinfw_0 dbfw_0