Month: October 2011

Υπήρξαμε απόλυτα ακριβείς. Αποδοτικοί εργαζόμενοι. Ευτυχισμένοι καταναλωτές. Πιστοί χριστιανοί. Περήφανοι πατριώτες. Υπάκουοι μαθητές. Νομοταγείς πολίτες. Και βυθιστήκαμε μακάριοι σε μια επίπλαστη ευδαιμονία. Και τότε, ήρθε η κρίση. Σαν απρόσκλητος επισκέπτης, σα διαρρήκτης που μπαίνει από το παράθυρο… Διαχύθηκε σε κάθε στιγμή της πραγματικότητας μας, σε κάθε σχέση, σε κάθε πρωτοσέλιδο, σε κάθε καθημερινό μας άγχος. Σε κάθε μας κουβέντα. Και στη γλώσσα των αφεντικών, ηχεί πλέον σαν την Απόλυτη Δικαιολογία. Για να σε απολύσουν. Για να σου φάνε λίγο ακόμη απ’ το μισθό. Για να πληρώνεις στα νοσοκομεία. Για να αυξηθούν οι περιπολίες των πολισμάνων στους δρόμους. Και ναι λοιπόν, έφτασε η στιγμή που ο μύθος αυτής της ευδαιμονίας επιτέλους καταρρέει, δημιουργώντας μια μόνιμη κατάσταση φόβου, ανασφάλειας και κοινωνικής οργής.
Αφεντικά, κυβερνήσεις, δημοσιογράφοι και λοιποί παρατρεχάμενοι, προβλέποντας ότι αυτή η οργή θα ξεσπάσει πάνω τους, παίζουν ένα απ’ τα καλύτερα χαρτιά τους: το ρατσισμό. Το ρατσισμό, που δεν είναι μονάχα τα μαχαιρώματα των νεοναζί, μήτε οι εμετικές δηλώσεις του Καρατζαφέρη. Το ρατσισμό που είναι διάχυτος και κοινωνικός, και που διαρρηγνύει κάθε δεσμό αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεζομένων. Το ρατσισμό που έπαιρνε σάρκα και οστά κάθε φορά που επικροτούσαμε τα ντόπια αφεντικά όταν εκμεταλλεύονταν τους μετανάστες εργάτες. Κάθε φορά που αδιαφορούσαμε για τους φράχτες και τα ναρκοπέδια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αναρίθμητα νεκρά σώματα που σαπίζουν σε κάποια γωνιά των συνόρων. Κάθε φορά που σιωπούσαμε όταν τα μπουρδέλα γέμιζαν με τα θελκτικά και αγορασμένα από τα βαλκάνια γυναικεία σώματα. Κάθε φορά που παρασυρόμασταν από την προπαγάνδα των ΜΜΕ περί ξενόφερτης εγκληματικότητας.
Το παράδειγμα της γερμανίας του ’33 δεν είναι τόσο μακρινό όσο μας φαίνεται. Όταν στον κοινωνικό ιστό, αναμειγνύονται η οργή και ο φόβος με τόσες δεκαετίες ρατσιστικών συμπλεγμάτων δεν μπορεί παρά να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Στις 10 Μαΐου λοιπόν, ως μία άλλη έκφανση κοινωνικού κανιβαλισμού, δολοφονείται ένας 44χρονος. Το γεγονός ότι οι δράστες σε αυτή την περίπτωση ήταν μετανάστες, στάθηκε η αφορμή για ένα γενικευμένο ρατσιστικό πογκρόμ. Μέλη ακροδεξιών οργανώσεων σε συνεργασία με την αστυνομία και μερικές δεκάδες “αγανακτισμένων πολιτών” επέβαλαν για πάνω από μία εβδομάδα ένα καθεστώς τρόμου στο κέντρο της Αθήνας, στοχοποιώντας όποια και όποιον βρέθηκε στο δρόμο τους και έκανε το λάθος να μιλά σπαστά ελληνικά, να έχει μελαμψό δέρμα ή απλά να δηλώνει αντιφασίστας. Ένας νεκρός μετανάστης και δεκάδες τραυματίες στα νοσοκομεία, καθώς και επιθέσεις σε σπίτια, μαγαζιά μεταναστών αλλά και κοντινές καταλήψεις, είναι ο θλιβερός απολογισμός των ημερών αυτών.
Αναγνωρίζουμε πως η θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο αυτής της κοινωνίας, ντόπιο ή μετανάστη, και στεκόμαστε απέναντι σε όλο αυτό το κουβάρι περίτεχνης προπαγάνδας, πολιτικών παιχνιδιών και ωμής βίας. Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας, καμία φασιστική επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη.

Η οργή απέναντι στους καταπιεστές
ας είναι η σπίθα που θα γκρεμίσει τον γερασμένο τούτο κόσμο
Η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων
ας είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα γεννηθεί ένας νέος

Ο Αγώνας συνεχίζεται

“Δεν είναι μόνο το σήμερα… Δεν είναι μόνο το εδώ και το τώρα…
Είναι το πάντα και το παντού…
Ήρθε ο καιρός να βαδίσουμε σε νέα μονοπάτια.”

Καιρός να παλέψουμε για ζωή και όχι για επιβίωση
…γιατί η επίθεση που βιώνουμε είναι συνολική. Φτάσαμε να πληρώνουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μας προετοιμάζει για την ομαλή μας υποδούλωση σε μια ετεροκαθορισμένη κανονικότητα. Μας μειώνουν τους μισθούς, αυξάνοντας ταυτόχρονα το κόστος των βασικών μας αναγκών και παράλληλα ξοδεύουμε τη ζωή μας για να πλουτίζουν τα αφεντικά ,ενώ ο κατασταλτικός συρφετός έρχεται να ποινικοποιήσει κάθε μορφή αντίδρασης και αντίστασης, υπερασπίζοντας κράτος και κεφάλαιο. Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο κοινωνικός κανιβαλισμός ζει και βασιλεύει. Η αποξένωση και η αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις έχουν ισοπεδώσει κάθε αίσθημα συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων. Μας μάθανε να παρακαλάμε για μια «εξευγενισμένη» επιβίωση  και όχι να παλεύουμε για μια ζωή  ελεύθερη και ωραία.

Καιρός να ανασυνθέσουμε το συλλογικό όλον απέναντι στον γενικευμένο ατομισμό
…γιατί τα μηνύματα που μας κατακλύζουν υπόσχονται μια σχετική ευτυχία που πηγάζει μέσα απ’ τον μοναχικό δρόμο της αυτοανάδειξης – πατώντας επί πτωμάτων φυσικά. Με λίγα λόγια, είναι αυτό που μας λένε όλοι, απ’ την οικογένεια και το σχολείο μέχρι τον εργασιακό  περίγυρο: “κοίτα να βολευτείς εσύ, γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί”. O ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα της ζωής, μας απομονώνει και μας αποκτηνώνει. Είναι βολικό, για τη διατήρηση της κανονικότητας να βρίσκουμε τη μοναδική διέξοδο στην ατομική ευημερία. Τώρα  που η «γραφικότητα» επαληθεύεται ας γίνουμε και εμείς «γραφικοί» λέγοντας ότι η κουλτούρα των media, η κυρίαρχη τέχνη και οι διαφημίσεις  προάγουν τον ατομισμό . Όμως, στις κοινωνίες όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών τους είναι απρόσωπες, η δύναμη της συντροφικότητας τρομάζει γιατί το αίσθημα της ευτυχίας όταν είναι συλλογικό γίνεται ανατρεπτικό.

Καιρός να ξεχωρίσουμε τον εχθρό από τον αποδιοπομπαίο τράγο
…γιατί κάποιοι πρέπει να την πληρώσουν για όλα αυτά. Άλλοτε μας φταίνε οι μετανάστες, που έρχονται και μας “κλέβουν τις δουλειές”.  Άλλοτε φταίνε οι αγρότες που κλείνουν τους δρόμους και “δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας”. Άλλοτε φταίνε όλοι όσοι δεν πληρώνουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και “πρέπει να τα πληρώσουμε εμείς”. Άλλοτε φταίει το ΔΝΤ, αυτός ο σκιώδης μπαμπούλας που αιωρείται πάνω απ’ την “χρεοκοπημένη πλην τίμια ελλάδα”. Το δάχτυλο δείχνει στο σωστό σημείο σε ελάχιστες περιπτώσεις: φταίνε αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, όσοι μας αναγκάζουν να ξεπουλάμε τις ζωές μας για να ξεπληρώσουμε ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε. Μα και πάλι, το δάχτυλο δείχνει το δέντρο και όχι το δάσος. Δεν ευθύνεται μόνο ένας διεφθαρμένος πολιτικός ή ένας ασύδοτος επιχειρηματίας – αυτοί, όπως και ο καθένας που βρίσκεται σε θέση εξουσίας ολοκληρώνουν την ύπαρξη τους καταβροχθίζοντας κάθε φυσικό ή ανθρώπινο πόρο. Φταίμε και εμείς στη τελική που δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας  και τις εμπιστευόμαστε  στα χέρια κάποιων άλλων. Δεν έχουμε ανάγκη από πιο δίκαιους ή πιο αξιόπιστους κυβερνήτες πάνω από τα κεφάλια μας. Αντί λοιπόν να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, ας σταθούμε όλοι μαζί απέναντι στον πραγματικό εχθρό που βρίσκεται μόνος του απέναντι μας.

<download pdf>