… ζει και βασιλεύει
Υπήρξαμε απόλυτα ακριβείς. Αποδοτικοί εργαζόμενοι. Ευτυχισμένοι καταναλωτές. Πιστοί χριστιανοί. Περήφανοι πατριώτες. Υπάκουοι μαθητές. Νομοταγείς πολίτες. Και βυθιστήκαμε μακάριοι σε μια επίπλαστη ευδαιμονία. Και τότε, ήρθε η κρίση. Σαν απρόσκλητος επισκέπτης, σα διαρρήκτης που μπαίνει από το παράθυρο… Διαχύθηκε σε κάθε στιγμή της πραγματικότητας μας, σε κάθε σχέση, σε κάθε πρωτοσέλιδο, σε κάθε καθημερινό μας άγχος. Σε κάθε μας κουβέντα. Και στη γλώσσα των αφεντικών, ηχεί πλέον σαν την Απόλυτη Δικαιολογία. Για να σε απολύσουν. Για να σου φάνε λίγο ακόμη απ’ το μισθό. Για να πληρώνεις στα νοσοκομεία. Για να αυξηθούν οι περιπολίες των πολισμάνων στους δρόμους. Και ναι λοιπόν, έφτασε η στιγμή που ο μύθος αυτής της ευδαιμονίας επιτέλους καταρρέει, δημιουργώντας μια μόνιμη κατάσταση φόβου, ανασφάλειας και κοινωνικής οργής.
Αφεντικά, κυβερνήσεις, δημοσιογράφοι και λοιποί παρατρεχάμενοι, προβλέποντας ότι αυτή η οργή θα ξεσπάσει πάνω τους, παίζουν ένα απ’ τα καλύτερα χαρτιά τους: το ρατσισμό. Το ρατσισμό, που δεν είναι μονάχα τα μαχαιρώματα των νεοναζί, μήτε οι εμετικές δηλώσεις του Καρατζαφέρη. Το ρατσισμό που είναι διάχυτος και κοινωνικός, και που διαρρηγνύει κάθε δεσμό αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεζομένων. Το ρατσισμό που έπαιρνε σάρκα και οστά κάθε φορά που επικροτούσαμε τα ντόπια αφεντικά όταν εκμεταλλεύονταν τους μετανάστες εργάτες. Κάθε φορά που αδιαφορούσαμε για τους φράχτες και τα ναρκοπέδια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αναρίθμητα νεκρά σώματα που σαπίζουν σε κάποια γωνιά των συνόρων. Κάθε φορά που σιωπούσαμε όταν τα μπουρδέλα γέμιζαν με τα θελκτικά και αγορασμένα από τα βαλκάνια γυναικεία σώματα. Κάθε φορά που παρασυρόμασταν από την προπαγάνδα των ΜΜΕ περί ξενόφερτης εγκληματικότητας.
Το παράδειγμα της γερμανίας του ’33 δεν είναι τόσο μακρινό όσο μας φαίνεται. Όταν στον κοινωνικό ιστό, αναμειγνύονται η οργή και ο φόβος με τόσες δεκαετίες ρατσιστικών συμπλεγμάτων δεν μπορεί παρά να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Στις 10 Μαΐου λοιπόν, ως μία άλλη έκφανση κοινωνικού κανιβαλισμού, δολοφονείται ένας 44χρονος. Το γεγονός ότι οι δράστες σε αυτή την περίπτωση ήταν μετανάστες, στάθηκε η αφορμή για ένα γενικευμένο ρατσιστικό πογκρόμ. Μέλη ακροδεξιών οργανώσεων σε συνεργασία με την αστυνομία και μερικές δεκάδες “αγανακτισμένων πολιτών” επέβαλαν για πάνω από μία εβδομάδα ένα καθεστώς τρόμου στο κέντρο της Αθήνας, στοχοποιώντας όποια και όποιον βρέθηκε στο δρόμο τους και έκανε το λάθος να μιλά σπαστά ελληνικά, να έχει μελαμψό δέρμα ή απλά να δηλώνει αντιφασίστας. Ένας νεκρός μετανάστης και δεκάδες τραυματίες στα νοσοκομεία, καθώς και επιθέσεις σε σπίτια, μαγαζιά μεταναστών αλλά και κοντινές καταλήψεις, είναι ο θλιβερός απολογισμός των ημερών αυτών.
Αναγνωρίζουμε πως η θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο αυτής της κοινωνίας, ντόπιο ή μετανάστη, και στεκόμαστε απέναντι σε όλο αυτό το κουβάρι περίτεχνης προπαγάνδας, πολιτικών παιχνιδιών και ωμής βίας. Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας, καμία φασιστική επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη.
Η οργή απέναντι στους καταπιεστές
ας είναι η σπίθα που θα γκρεμίσει τον γερασμένο τούτο κόσμο
Η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων
ας είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα γεννηθεί ένας νέος