Ο Αγώνας συνεχίζεται
“Δεν είναι μόνο το σήμερα… Δεν είναι μόνο το εδώ και το τώρα…
Είναι το πάντα και το παντού…
Ήρθε ο καιρός να βαδίσουμε σε νέα μονοπάτια.”
Καιρός να παλέψουμε για ζωή και όχι για επιβίωση
…γιατί η επίθεση που βιώνουμε είναι συνολική. Φτάσαμε να πληρώνουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μας προετοιμάζει για την ομαλή μας υποδούλωση σε μια ετεροκαθορισμένη κανονικότητα. Μας μειώνουν τους μισθούς, αυξάνοντας ταυτόχρονα το κόστος των βασικών μας αναγκών και παράλληλα ξοδεύουμε τη ζωή μας για να πλουτίζουν τα αφεντικά ,ενώ ο κατασταλτικός συρφετός έρχεται να ποινικοποιήσει κάθε μορφή αντίδρασης και αντίστασης, υπερασπίζοντας κράτος και κεφάλαιο. Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο κοινωνικός κανιβαλισμός ζει και βασιλεύει. Η αποξένωση και η αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις έχουν ισοπεδώσει κάθε αίσθημα συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων. Μας μάθανε να παρακαλάμε για μια «εξευγενισμένη» επιβίωση και όχι να παλεύουμε για μια ζωή ελεύθερη και ωραία.
Καιρός να ανασυνθέσουμε το συλλογικό όλον απέναντι στον γενικευμένο ατομισμό
…γιατί τα μηνύματα που μας κατακλύζουν υπόσχονται μια σχετική ευτυχία που πηγάζει μέσα απ’ τον μοναχικό δρόμο της αυτοανάδειξης – πατώντας επί πτωμάτων φυσικά. Με λίγα λόγια, είναι αυτό που μας λένε όλοι, απ’ την οικογένεια και το σχολείο μέχρι τον εργασιακό περίγυρο: “κοίτα να βολευτείς εσύ, γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί”. O ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα της ζωής, μας απομονώνει και μας αποκτηνώνει. Είναι βολικό, για τη διατήρηση της κανονικότητας να βρίσκουμε τη μοναδική διέξοδο στην ατομική ευημερία. Τώρα που η «γραφικότητα» επαληθεύεται ας γίνουμε και εμείς «γραφικοί» λέγοντας ότι η κουλτούρα των media, η κυρίαρχη τέχνη και οι διαφημίσεις προάγουν τον ατομισμό . Όμως, στις κοινωνίες όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών τους είναι απρόσωπες, η δύναμη της συντροφικότητας τρομάζει γιατί το αίσθημα της ευτυχίας όταν είναι συλλογικό γίνεται ανατρεπτικό.
Καιρός να ξεχωρίσουμε τον εχθρό από τον αποδιοπομπαίο τράγο
…γιατί κάποιοι πρέπει να την πληρώσουν για όλα αυτά. Άλλοτε μας φταίνε οι μετανάστες, που έρχονται και μας “κλέβουν τις δουλειές”. Άλλοτε φταίνε οι αγρότες που κλείνουν τους δρόμους και “δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας”. Άλλοτε φταίνε όλοι όσοι δεν πληρώνουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και “πρέπει να τα πληρώσουμε εμείς”. Άλλοτε φταίει το ΔΝΤ, αυτός ο σκιώδης μπαμπούλας που αιωρείται πάνω απ’ την “χρεοκοπημένη πλην τίμια ελλάδα”. Το δάχτυλο δείχνει στο σωστό σημείο σε ελάχιστες περιπτώσεις: φταίνε αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, όσοι μας αναγκάζουν να ξεπουλάμε τις ζωές μας για να ξεπληρώσουμε ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε. Μα και πάλι, το δάχτυλο δείχνει το δέντρο και όχι το δάσος. Δεν ευθύνεται μόνο ένας διεφθαρμένος πολιτικός ή ένας ασύδοτος επιχειρηματίας – αυτοί, όπως και ο καθένας που βρίσκεται σε θέση εξουσίας ολοκληρώνουν την ύπαρξη τους καταβροχθίζοντας κάθε φυσικό ή ανθρώπινο πόρο. Φταίμε και εμείς στη τελική που δεν παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και τις εμπιστευόμαστε στα χέρια κάποιων άλλων. Δεν έχουμε ανάγκη από πιο δίκαιους ή πιο αξιόπιστους κυβερνήτες πάνω από τα κεφάλια μας. Αντί λοιπόν να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, ας σταθούμε όλοι μαζί απέναντι στον πραγματικό εχθρό που βρίσκεται μόνος του απέναντι μας.
